Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRI): Görünmeyeni Görmek

İçerik Yazarı: Kazım Korkmaz

Editör: Elif Nur Öztürk

Tasarım: Sudenaz Kesik

Radyolojik görüntüleme cihazları gündelik hayatımızın pek çok alanında kullanılmaktadır. Özellikle sağlık alanında sıklıkla bu cihazlara ihtiyaç duyulmaktadır. Bunların arasında en ilginçlerinden ve gelişmiş olanlardan birisi de MRI’dır. MRI manyetik alan ve radyofrekans dalgaları yardımıyla hastalıkların teşhisinde kullanılmaktadır. Bu teknik ile insan anatomisinin üç boyutlu ve ayrıntılı bir görüntüsü ortaya çıkmaktadır.

MRI’ın çalışma prensibi vücudumuzda bol miktarda bulunan hidrojen atomlarının protonlarına dayanmaktadır. Bir hasta MR cihazına girdiğinde yüksek bir manyetik alana (Radyasyon gibi zararlı değildir) maruz kalır. Bu manyetik alan normalde rastgele yönelime sahip protonların belirli bir hizada sıralanmasına sebep olur. Daha sonrasında vücuda radyofrekans (RF) dalgaları gönderilir. Bu dalgalar protonları uyararak denge konumundan uzaklaştırır. RF dalgaları kesildiğinde protonlar stabil denge pozisyonlarına geri dönerler. Bu esnada etrafa elektromanyetik sinyaller yayarlar. MR cihazındaki sensörler yardımıyla bu sinyaller tespit edilir ve gelişmiş bilgisayar algoritmaları ile üç boyutlu, ayrıntılı görüntüler oluşturulur.

Peki farklı dokuları MRI tekniği ile nasıl ayırt ediyoruz? MRI tekniğinde iki gevşeme süresi bulunmaktadır: T1 ve T2. T1 gevşeme süresi protonların manyetik alana paralel olarak eski konumlarına dönme süresini ifade eder. Yağ bölgelerinde T1 zaman aralığı daha kısadır. T2 ise protonların RF ile uyarıldıktan kısa bir müddet sonra aralarındaki uyumu kaybedip fazlarının dağılma sürecini ifade eder. Bu farklılıklar, MRI görüntülerinde farklı dokuların belirgin bir şekilde ayırt edilebilmesini mümkün kılar.